september 2020


Koppig, koppiger, koppigst….

Koppig, koppiger, koppigst….

Koppige kinderen, ik hou van ze. En niet alleen kinderen, ook van een koppige volwassene kan ik genieten.
Koppigheid is, wat mij betreft, een pure vorm van eigenheid en zelfstandigheid. Het getuigt van doorzettingsvermogen. Van een vastbeslotenheid om dingen anders te doen. Om niet met de meute mee te lopen en juist na te denken over welke stappen er bij jou passen. Het kan zorgen voor een andere beweging. Het werkt vernieuwend.

Maar wat nu als je gaat van een beetje koppig, naar ietsje koppiger en dan naar het meest koppigst wat je maar kan zijn en jouw omgeving trap op de rem? Hoe voelt dat dan voor jou? Durf jij