Dit jaar waren we – manlief en ik – op wandelvakantie in Oostenrijk. We waren in een prachtige omgeving en hebben mooie wandelingen gemaakt. Tijdens een van deze wandeling kwamen wij een hangbrug tegen. Dat had ik al gezien op de routekaart. En met dat ik het las, wist ik dat het voor mij weleens een uitdaging kon zijn om die brug over te wandelen.
De wandeling was, zoals eigenlijk al onze wandelingen daar, weer adembenemend mooi. Iedere keer als ik dan weer de bergen bekeek, besefte ik mij dat wij mensen toch best nietig zijn. Maar goed, om niet verder af te dwalen van mijn verhaal; die brug.
Op een bepaald moment kreeg ik de brug in het vizier. Mij gelijk maar voorgenomen om al die hersenspinsels, die al ratelend weer door mijn hoofd gingen, vooral maar even te negeren. Ik voelde al genoeg spanning in mijn lijf opbouwen. En met dat ik die spanning voelde opkomen, ben ik mij gaan focussen op mijn ademhaling. Dat zorgde er in ieder geval voor dat het prima hanteerbaar was.
Het paadje naar de brug toe was opzich al een uitdaging. Het hekwerk was op sommige plekken in dusdanige staat, dat je er aan vasthouden niet echt aan te raden was. En toen stonden we voor de brug zelf. Ik heb direct de wandelstokken (zijn overigens ideaal in de bergen) aan mijn man gegeven. Had ik mooi de handen vrij om mij vast te houden aan zijn rugzak. En daar gingen we de brug over.
Daar waar ik eerder zou proberen om mijn tranen binnen te houden, koos ik ervoor om ze gewoon te laten stromen. Ondanks dat we midden op de brug twee mensen moesten passeren. Al mompelend maar gezegd dat ik veel respect heb voor hoogte. Inmiddels had ik wel de rugzak van mijn man losgelaten. Eenmaal aan de overkant, nam ik een besluit. Ik ging weer de, inmiddels lege, brug op.
Voordat ik aan mijn oversteek begon, ben ik bewust aan het begin van de brug gaan stilstaan. Ben gaan ademen tot diep in mijn buik. Ik voelde mijn lijf weer wat meer ontspannen en ben gaan lopen. En daar waar iedereen je vaak het advies geeft om vooral niet naar beneden te kijken, heb ik dat heel bewust wel gedaan. Ik ben – bij wijze van spreke – mijn draak aan gaan kijken. En daar ontdekte ik iets moois in de diepte. Ik zag in de rotsen en mooie hartvorm. En mijn eigen hart maakte een vreugde sprong. Ik had de overkant weer bereikt. En eenmaal aan de overkant, tja, toen moest ik toch echt nog een keer. En ik kreeg er lol in, dus ben ik nog een paar keer gegaan. Net zolang totdat ik zag dat er twee mensen aankwamen die ook die brug over wilden lopen. Toen halverwege maar weer omgedraaid.
En wat was (en ben) ik trots op mijzelf. Ik ben ‘gewoon’ een paar keer een – vooral in mijn hoofd – enge brug overgestoken. Geen idee of ik dit een volgende keer zonder enige spanning kan, maar ik heb nu de ervaring dat ik het ‘gewoon’ kan. Een hardnekkige overtuiging mag plaats gaan maken voor trots.
Mijn conclusie; het is heel zinvol om toch eens een oversteek te wagen. De draak, die iedere keer zorgt dat je iets toch niet doet, recht in de ogen aan te kijken. De stap te zetten om toch – in dit geval letterlijk – de overkant te bereiken. En dat door alles wat er qua gevoel en gedachten door je lijf gaat, in eerste instantie te verwelkomen, te omarmen om daarna mee te nemen op de reis. Ervaren dat die gevoelens en gedachten niet zijn gebasseerd op het NU maar op het TOEN.
Wil jij ‘de oversteek wagen’ om jouw draak in de ogen aan te kijken, neem dan gerust contact met mij op.
Ik WijzZ – Ontdek de natuurlijke jij!
Van ruis in je hoofd naar innelijke rust
Afbeeldingen zijn afkomstig uit eigen collectie.