Een foto uit 1979. Mijn vader zit hier trots naar zijn pasgeboren zoon te kijken. En wij, mijn moeder, zus en ik zijn niet minder trots. En trots mochten mijn ouders zeker zijn. Ik ben dat meisje die achter mijn moeder over de bank heen hangt. En wanneer ik naar deze foto kijk, raakt het mij.
Ik was net 5 toen mijn broertje geboren werd. Er zitten dus een aantal jaren tussen mijn geboortejaar en dat van mijn broertje. En wat ik toen niet (bewust) wist, maar nu inmiddels wel bewust weet, is dat mijn ouders in totaal 9 keer zwanger zijn geweest. NEGEN KEER! En ik heb fysiek maar één zus en één broertje. Dat betekent dus dat er 6 zwangerschapsverliezen zijn geweest. Drie voordat mijn zus geboren werd en drie tussen mij en mijn broertje.
In mijn eerdere blog Emotionele competentie; Hoe zit dat bij jou? schreef ik al dat er tijdens een coachopleiding aan ons werd gevraagd ons gezin van herkomst uit te beelden met klei. En daarbij moesten we ook alle miskramen en eventueel dood geboren kindjes in beeld brengen in volgorde.
Dat werden voor mij dus eerst 3 bolletjes die miskramen representeerden, daarna een poppetje voor mijn zus, daarna een poppetje voor mijzelf, daarna weer 3 bolletjes voor de miskramen en de rij werd compleet door een poppetje voor mijn broertje als laatste toe te voegen. En hoewel het wel steeds zachter wordt, is de impact die deze 6 zwangerschapsverliezen hebben gehad op mijn ouders, voor mij wel steeds meer voelbaar.
Doordat ik mij de afgelopen jaren hebt verdiept in mijn eigen ‘roots’ vallen er, keer op keer, puzzelstukjes op z’n plaats. Begrijp ik dat 5 jarige meisje dat op de foto vrolijk de camera in kijkt. Begrijp ik dat zij toen haarfijn het verdriet van haar ouders heeft aangevoeld, zich totaal niet bewust waarom zij verdrietig waren.
Begrijp ik nu ineens waarom ik per se dat stukje tekst, dat ik uit een tijdschrift had gescheurd om op een moodboard te plakken en er niet meer op paste, toch wou bewaren en het dus maar in een van mijn vele notitieboekjes heb geplakt. De tekst is: ‘Weten zonder woorden – vertrouwen op je intuïtie is iets anders dan simpel je gevoel volgen.’ En dat precies ‘weten zonder woorden’ zegt mij juist heel veel.
De afgelopen periode ben ik weer helemaal de geboorteverhalen in gedoken. En ook zeker weer mijn eigen geboorteverhaal. Die geboorteverhalen laat mij keer op keer zien dat niet alleen de gesproken woorden, maar zeker ook de non-verbale signalen een belangrijke rol spelen in hoe jij naar de wereld kijkt.
Kijkend naar mijn eigen geboorteverhaal en het verhaal rondom de zwangerschappen van mijn ouders, begrijp ik nu mijn eigen gevoelswereld, mijn overtuigingen en lijfelijke signalen zoveel beter. Kan ik mijn gevoel, overtuiging en/of lichamelijk signaal steeds beter ‘lezen’ en/of ombuigen naar iets helpends. Ben ik mij steeds bewuster in welke voedingsbodem mijn roots liggen en dat maakt veel dingen (gevoel, overtuiging, signalen) zo logisch. En dat zorgt voor begrip voor mijzelf. En dat zorgt dan weer voor rust en kalmte in mij. En dat zijn wel twee belangrijke (voedings-)waarden die ik nodig heb om te groeien.
Wil jij de wijsheid ont-dekken van jouw geboorteverhaal, neem dan gerust contact met mij op.
Ik garandeer je dat er ook bij jou puzzelstukjes op z’n plaats zullen vallen!
Ik WijzZ – Ontdek de natuurlijke jij!
Van ruis in je hoofd naar innelijke rust
Afbeelding is afkomstig uit eigen collectie.