Een foto uit 1979. Mijn vader zit hier trots naar zijn pasgeboren zoon te kijken. En wij, mijn moeder, zus en ik zijn niet minder trots. En trots mochten mijn ouders zeker zijn. Ik ben dat meisje die achter mijn moeder over de bank heen hangt. En wanneer ik naar deze foto kijk, raakt het mij.
Ik was net 5 toen mijn broertje geboren werd. Er zitten dus een aantal jaren tussen mijn geboortejaar en dat van mijn broertje. En wat ik toen niet (bewust) wist, maar nu inmiddels wel bewust weet, is dat mijn ouders in totaal 9 keer zwanger zijn geweest. NEGEN KEER! En ik heb fysiek maar één zus en één broertje. Dat betekent dus dat er 6 zwangerschapsverliezen zijn geweest. Drie voordat mijn zus geboren werd en drie tussen mij en mijn broertje.
In mijn eerdere blog Emotionele competentie; Hoe zit dat bij jou? schreef ik al dat er tijdens een coachopleiding aan ons werd gevraagd ons gezin van herkomst uit te beelden met klei. En daarbij moesten we ook alle miskramen en eventueel dood geboren kindjes in beeld brengen in volgorde.
Dat werden voor mij dus eerst 3 bolletjes die miskramen representeerden, daarna een poppetje voor mijn zus, daarna een poppetje voor mijzelf, daarna weer 3 bolletjes voor de miskramen en de rij werd compleet door een poppetje voor mijn broertje als laatste toe te voegen. En hoewel het wel steeds zachter wordt, is de impact die deze 6 zwangerschapsverliezen hebben gehad op mijn ouders, voor mij wel steeds meer voelbaar.
Doordat ik mij de afgelopen jaren hebt verdiept in mijn eigen ‘roots’ vallen er, keer op keer, puzzelstukjes