Gisteren schreef ik een stukje over wat echt vuur je kan vertellen over jouw innerlijk vuur. Mijn eigen woorden hebben ook mij weer dingen laten zien.

Vaak kan ik dwalend op zoek zijn naar wat mijn innerlijk vuur nu echt goed laten branden. Niet te zacht en vooral ook niet te hard. Deze week had ik een mooi gesprek met iemand over de oh zo bekende patronen en overtuigingen. Nu heb ik de afgelopen jaren best veel kennis vergaard over hoe patronen en overtuigingen (kunnen) groeien in jezelf.
Ik heb ze leren herkennen en vooral ook erkennen. Er zijn soms van die hardnekkige patronen en overtuigingen die zich niet zo snel van de wijs laten brengen. Die reizen heerlijk en comfortabel met jou mee en bij tijd en wijlen dringen ze zich naar de voorgrond. En omdat ze al best een tijdje meegaan, kan het heel af en toe best comfortabel voelen voor je zelf. Soort feest der herkenning.

Maar ja, soms passen die patronen en overtuigingen helemaal niet meer bij je. En in je bovenkamer

In een maatschappij die 24/7 draait, lijkt er soms geen tijd te zijn voor stilte en rust. Iedereen vliegt van hot naar her en iedereen is druk, druk, druk (mijn interpretatie😉). Of je nu een extravert bent of een introvert, iedereen is gebaat bij een moment van rust. Die rust heb je nodig om weer te herstellen. Hoe je dat vorm geeft, is heel persoonlijk.

Extravert – Introvert

Heel lang heb ik geloofd dat er iets mis was met mij. Oké, dat klinkt dramatischer dan het is!

Wat ik mijzelf namelijk altijd bedacht heb is dat het niet oké is om stiller te zijn en bij voorkeur op de achtergrond te blijven. Inmiddels denk ik daar nu heel anders over!

Naast dat ik mij de afgelopen jaren hebt verdiept in emotionele ontwikkeling, ben ik mij ook gaan verdiepen in HSP en introversie. En met name dat laatste – introversie – maakte mij heel wat duidelijk. En ergens vind ik het wel jammer dat ik niet eerder heb geweten dat er zoiets als introversie bestaat.

Introversie; wat is dat dan?

En nu vraag jij je vast af waarmee ik stop. En dat ga ik ook zeker met je delen.

Ik stop met sorry zeggen. ‘Sorry’ vind ik ook eigenlijk een beetje een leeg woord. Het wordt – in mijn optiek dan – te vaak gebruikt zonder dat het echt gemeend is.

Maar goed, ik heb besloten dat ik ermee stop. Ik stop ermee mij te verontschuldigen wanneer

Ik had laatst een mooi gesprek met iemand dat ging over de dood en rouw. Dit inspireerde mij om mijn eigen ervaring te delen. Een verhaal over verlies, rouw en mooie herinneringen.

Inmiddels zijn mijn beide ouders overleden. Mijn moeder in november 2007 en mijn vader in februari 2017.

De dag dat mijn moeder overleed, kan ik mij herinneren als de dag van gisteren. ’s Middags had ik nog op het dorpsplein gestaan met mijn kinderen om de intocht van Sinterklaas bij te wonen. ’s Avond kwam het telefoontje dat ze was overleden.
De dag dat mijn vader overleed, staat ook in mijn

Mensen die mij goed kennen weten dat ik van stilte hou. Heerlijk in mijn eentje struinen door de natuur en dan oprecht genieten van die natuurlijke stilte. Luisteren naar het getetter van vogels, het ruizen van de wind door de bomen. Die stilte waardoor de geluiden van de natuur je kunnen aanmoedigen om eens stil te blijven staan en misschien je uitnodigen om te gaan zitten.

En juist in de stilte kan het – bij mij in ieder geval – zomaar gebeuren dat je ontroerd raakt. Soms zonder precies te weten (in je hoofd dan😉) waar dit vandaan komt. Als mij dit in het verleden gebeurde, zorgde ik er rap voor dat ik weer in beweging kwam. Vaak omdat het best overweldigend kon voelen. Dan versnelde ik mijn pas en ebde dit gevoel wel weg. Niet dat dit verkeerd is;

Afgelopen week dacht ik terug aan dit waardevolle verhaal en wil dit graag met jou delen:

De waarheid van de zeven kleuren

Een wijze meester ging op een dag wandelen met zijn zeven leerlingen. Het was nog vroeg en de dauw lag nog over het land. Ze wandelden in alle rust, stilte en in gedachten verzonken door het landschap. Plots brak de zon door en de dauwdruppels schitterden dat het een lieve lust was. De leerlingen onderbraken hun eigen gedachten, geraakt door dat moment.

Bij een grote dauwdruppel liet de meester hen halt houden en vroeg aan zijn leerlingen:
“Welke kleur heeft deze dauwdruppel?”.
“Paars!” antwoordde de eerste.
“Nee, rood” riep nummer twee er

Zelfliefde

En dan is het alweer december en kijk ik terug op een heel bijzonder jaar. Een jaar waarin ik, met enige regelmaat, het gevoel had in een achtbaan te zitten. Een jaar waarin ik heen en weer geslingerd werd door mijn emoties en gedachten. En ook een jaar waarin ik het, hoe spannend ook, heb aangedurfd te kiezen voor mijzelf.

Naast mijn eigen praktijk was ik namelijk ook nog 2 dagen werkzaam op financieel administratief vlak. En eigenlijk wist ik al – ik denk zo’n jaar of twee – dat dit werk mij alleen maar energie kostte. En niet omdat ik het moeilijk of lastig werk vind. Het werk dat ik deed, deed ik door mijn jarenlange ervaring met alle gemak. En toch ben ik er mee gestopt!
Op een bepaald moment kreeg ik extra taken toebedeeld en dat triggerde

Emotionele competentie; hoe zit dat bij jou?

Ik vind het onderwerp ‘emotionele ontwikkeling’ bijster interessant. Wat zijn emoties eigenlijk? Hoe voelen ze? Wat doe ik er mee? Wat kan ik er mee? Durf ik mij emotioneel te uiten?

De afgelopen periode heb ik het boek ‘Wanneer je lichaam nee zegt’ van Gabor Maté gelezen.
Een boek waarin hij op basis van wetenschappelijk onderzoek, zijn tientallen jaren ervaring als arts en met behulp van vele verhalen uit de praktijk zijn visie geeft op de body-mindconnectie in relatie tot gezondheid en ziekte. Hij belicht hierin ook het effect van (verborgen) stress en onze mentale gesteldheid op het ontstaan van veelvoorkomende ziektes.

Maar wat heeft dit nu te maken met emotionele competentie?
Als kind leer je van jouw ouders en omgeving over emoties. Je kijkt als het ware bij hun af.
Gabor Maté beschrijft dit heel mooi in dit boek: “Dieren en jonge kinderen zijn heel goed ik het oppikken van authentieke emotionele signalen. Als we dat vermogen tijdens

Tja, daar lig je dan gestrekt op de bank. Door stoeien met mijn jongste zoon heeft mijn SI-gewricht een behoorlijke opdonder gehad. Na een bezoek aan mijn osteopaat staat die wel weer goed. Alleen aan mijn spieren merk ik nog weerstand. En dan komt het: ‘practice what you preach’. Voor mij betekend dat dus ‘Luister naar je eigen lijf!’.

Ik heb een holistische visie op het leven. Ik kijk dus niet alleen naar de specifieke klacht, maar ik kijk naar mij (en een ander) als mens in z’n geheel. Volgens de holistische visie ben je een eenheid: fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel. Met alles wat mij ‘overkomt’ tracht ik altijd wel te kijken naar het hele plaatje. En nee, het lost