Het is soms echt niet handig wanneer jouw koppigheid jezelf in de weg zit.
Om dit uit te leggen, vertel ik kort mijn persoonlijke ervaring met mijn eigen koppigheid.
Ik ben jaren geleden begonnen met hardlopen. Ik werd lid van een runningclub en heb vele kilometers afgelegd. Ik heb zelfs een aantal keren de halve marathon van Zwolle gelopen. Dat is op zich niet zo bijzonder, dat doen er wel meer. Zo was ik in 2018 ook aan het trainen voor de halve marathon van Zwolle. Ik had me voorgenomen mijn tijd van 2015 te verbeteren. Helaas liep dat door mijn eigen koppigheid toch even anders.
Zaterdag 9 juni 2018 was het dan zover. Na de vele trainingen klonk het startschot zo rond 20:15u. De eerste twee rondes gingen redelijk goed. Bij het ingaan van de derde en tevens laatste ronde, merkte ik al dat het toch niet helemaal ging zoals ik het had bedacht. Ik ging langzamer lopen in plaats van harder. En ik wist toch echt wel dat ik sneller zou moeten gaan lopen, als ik mijn doel – een tijd neerzetten onder de twee uur – zou willen behalen. Gedurende dat laatste rondje heb ik mezelf heel vaak op de donder gegeven. Voor het publiek was dit gelukkig niet hoorbaar…..
Ik wist dat ik nog één keer die vervelende brug over het Almelose kanaal over moest – beter bekend als de Hortensiabrug. En die heb ik gehaald. En oh, wat had ik het zwaar. Ik moest mezelf behoorlijk aanmoedigen. Toen ik eenmaal in de verte de speaker hoorde en de tijd in beeld kreeg, heb ik toch nog even kunnen versnellen. Het ging mij namelijk niet gebeuren dat ik er meer dan een half uur langer over zou gaan doen, dan eigenlijk mijn bedoeling was. En vraag me niet hoe, maar dat is gelukt.
En je kunt het vast wel raden, die eindsprint bleek achteraf toch niet zo’n goede keus. Strompelend heb ik mijn medaille en een flesje water in ontvangst genomen. Mijn tas opgehaald en mij omgekleed. Ik had met mijn man afgesproken dat hij mij zou ophalen bij het station. Tijdens het wandelen richting het station heb ik mij voorgenomen om nooit, maar dan ook nooit meer, een halve marathon te lopen. Ik kon amper meer lopen en was zo verschrikkelijk moe.
En wat nu als ik nu niet zo koppig en eigenwijs had vastgehouden aan het behalen van mijn einddoel – het verbeteren van mijn tijd in 2015?
Dat antwoord is eigenlijk heel simpel; dan had ik (eerder) geluisterd naar mijn lijf en niet zoveel naar mijn hoofd.
Na de halve marathon heb ik een aantal trainingen overgeslagen. Gedurende de eerste training kwam ik er achter dat het lopen nog niet echt lekker ging. Ik kreeg last van mijn knie en heup. De trainster heeft mij geobserveerd en zij vond dat ik scheef stond en adviseerde mij nog iets langer rust te houden. Ze gaf mij de tip om een bezoek te brengen aan de fysio o.i.d.. Ik reageerde best eigenwijs en zei koppig dat het wel mee zou vallen. Eenmaal thuis heb ik toch maar een afspraak gemaakt met mijn osteopaat. En ja hoor, heupen stonden toch echt ongelijk. Oké, dan had de trainster het toch goed gezien en waren mijn klachten verklaarbaar.
En toen ging er bij mij een lampje branden; ik was namelijk begin 2018 van het trapje gevallen in huis. Hierdoor was ik tijdelijk een mooie blauwe plek – lees ’treeafdruk’ – rijker op mijn linker bil. Alle signalen van mijn lijf, die ik gedurende het trainen voor de halve marathon heb genegeerd, kwamen luid en duidelijk binnen toen ik eenmaal over de finishlijn liep. En ook op dat moment was het kwartje nog niet gevallen.
Dit is voor mij een voorbeeld van hoe koppigheid jezelf in de weg kan zitten. De koppigheid zorgt dan voor zo’n gedrevenheid, dat sommige signalen (nog) niet tot je doordringen. Ik zeg nu wel eens dat ik de halve marathon in 2018 gelopen heb op mentale kracht (hoofd) en in 2015 op fysieke kracht (lijf). En dat is toch echt een groot verschil.
Vanaf nu loop ik dan ook bewuster hard en luister ik zowel naar mijn lijf als naar mijn hoofd. Mijn hoofd ‘vindt’ immers dat ik toch echt wel minimaal een 10 kilometer kan lopen binnen een uur, terwijl mijn lijf daar toch echt iets anders van ‘vindt’.
En uiteraard is dit niet alleen van toepassing op sportgebied, maar ook bij andere keuzes die je maakt.
Luister je dan naar je hoofd of toch naar je lijf?
Beiden is goed, maar inmiddels weet ik dat ik niet moet negeren wat mijn lijf van mijn keuze vindt.
Zit jouw eigen koppigheid jezelf in de weg en wil jij weten hoe ik het heb aangepakt?
Dan nodig ik je van harte uit om contact met mij op te nemen.
Ik WijzZ – Ontdek de natuurlijke jij!
Van ruis in je hoofd naar innelijke rust