En nu vraag jij je vast af waarmee ik stop. En dat ga ik ook zeker met je delen.
Ik stop met sorry zeggen. ‘Sorry’ vind ik ook eigenlijk een beetje een leeg woord. Het wordt – in mijn optiek dan – te vaak gebruikt zonder dat het echt gemeend is.
Maar goed, ik heb besloten dat ik ermee stop. Ik stop ermee mij te verontschuldigen wanneer er tranen over mijn wangen rollen. Het zijn overigens niet altijd tranen van verdriet; het zijn soms ook tranen uit frustratie. En je kent het misschien ook wel; zo hard lachen dat het overgaat in huilen. Die ken ik ook.
En nu vraag jij je misschien nog steeds af waarom ik dit besluit heb genomen. Ik heb dit besluit genomen omdat ik vind dat er tranen mogen zijn. Ik merk bijna direct dat het effect heeft op mijn lijf. Mijn lijf gaat van gespannen naar ontspannen. Het is letterlijk een ontlading.
Ik heb altijd heel hard ‘gewerkt’ om de tranen te onderdrukken. En soms lukte dat ook wel. Het kostte mij wel veel energie en inmiddels weet ik dat het onderdrukken van emoties niet goed is voor je lijf.
Maar hoe komt het dan toch dat ik mij vaak verontschuldigde als ik huilde.
Grote kans dat ik mij als klein meisje bedacht heb dat ik mij moest schamen voor mijn tranen. Door reacties van buitenaf heb ik onbewust de conclusie getrokken; ‘het is niet oké om te huilen’. Ik ben het gaan bekijken als iets zwaks, als iets dat je kwetsbaar maakt en de conclusie getrokken dat het sociaal gezien niet handig zou zijn.
Inmiddels heb ik mijn kennis over emoties aardig uitgebreid. Heb ik mij mogen verdiepen in mijn eigen karakter en geboorteverhaal. Heb ik mijzelf aardig leren kennen.
Mijn eigen wijsheid
Door die kennis over mijzelf – mijn eigen wijsheid – weet ik nu dat die onbewuste conclusies die ik als kind heb getrokken, niet altijd de juiste zijn. Daarmee is het huilen zeker niet opgelost. En dat is helemaal oké. Doordat ik nu weet waar (hoogstwaarschijnlijk) de oorsprong ligt, accepteer ik het van mijzelf. Het mooie hieraan is dat, doordat ik het accepteer, het mij minder vaak ‘overkomt’ dat ik huil en laat ik meer de emotie ‘spreken’ die er het eerste was. En dat is wel zo prettig voor mijzelf.
En juist in dat accepteren zit vaak de uitdaging. Hoe doe je dat dan? Dat is een beetje ingewikkeld om uit te leggen in dit blog. Wil jij hier meer over weten, neem dan gerust contact met mij op.
Ik WijzZ – Ontdek de natuurlijke jij!
Van ruis in je hoofd naar innelijke rust