Dit jaar waren we – manlief en ik – op wandelvakantie in Oostenrijk. We waren in een prachtige omgeving en hebben mooie wandelingen gemaakt. Tijdens een van deze wandeling kwamen wij een hangbrug tegen. Dat had ik al gezien op de routekaart. En met dat ik het las, wist ik dat het voor mij weleens een uitdaging kon zijn om die brug over te wandelen.

De wandeling was, zoals eigenlijk al onze wandelingen daar, weer adembenemend mooi. Iedere keer als ik dan weer de bergen bekeek, besefte ik mij dat wij mensen toch best nietig zijn. Maar goed, om niet verder af te dwalen van mijn verhaal; die brug.

Op een bepaald moment kreeg ik de brug in het vizier. Mij gelijk maar voorgenomen om al die hersenspinsels, die al ratelend weer door mijn hoofd gingen, vooral maar even te negeren. Ik voelde al genoeg spanning in mijn lijf opbouwen. En met dat ik die spanning voelde opkomen, ben ik mij gaan focussen op

Onderweg verloren;
het contact,
de verbinding,
de liefde voor,
je authentieke zelf.

Gaandeweg ontdekken;
het contact,
de verbinding,
de liefde voor,
je authentieke zelf.

De wijsheid die je ontmoet in;

En, hoe gaat het met jouw eigen vuurtje? Het volgende pleidooi las ik in  “De kracht van WATER, AARDE, LUCHT en Vuur – Leven met de natuur” en wil deze graag met jou delen.

Mensen laten zich dagelijks schroeien
aan geweld dat zich in alle vormen aan ons opdringt
thuis, op tv en kantoor
gejacht, seks zonder ziel en zaligheid
Koud vuur

We krimpen
en laten ons innerlijk vuur doven
in ruil voor quasi levend vertier
in donkere kamers en uit lichtgevende kastjes

We gaan conflicten
die werkelijk over iets gaan
uit de weg
liever mooi weer gespeeld

Verschillend zijn – of liever blijven bij ons gelijk –
om te kunnen blijven wie we zijn
keurig, niets aan de hand
de ogen gesloten
voor al te hoog oplaaiend vuur

Kun jij je eigen vuur verdragen
of ben je beter thuis in doofpotten
die je levensvuur verstikken
Ben jij een van de vulkanen
waarvan iedereen

Gisteren schreef ik een stukje over wat echt vuur je kan vertellen over jouw innerlijk vuur. Mijn eigen woorden hebben ook mij weer dingen laten zien.

Vaak kan ik dwalend op zoek zijn naar wat mijn innerlijk vuur nu echt goed laten branden. Niet te zacht en vooral ook niet te hard. Deze week had ik een mooi gesprek met iemand over de oh zo bekende patronen en overtuigingen. Nu heb ik de afgelopen jaren best veel kennis vergaard over hoe patronen en overtuigingen (kunnen) groeien in jezelf.
Ik heb ze leren herkennen en vooral ook erkennen. Er zijn soms van die hardnekkige patronen en overtuigingen die zich niet zo snel van de wijs laten brengen. Die reizen heerlijk en comfortabel met jou mee en bij tijd en wijlen dringen ze zich naar de voorgrond. En omdat ze al best een tijdje meegaan, kan het heel af en toe best comfortabel voelen voor je zelf. Soort feest der herkenning.

Maar ja, soms passen die patronen en overtuigingen helemaal niet meer bij je. En in je bovenkamer

In een maatschappij die 24/7 draait, lijkt er soms geen tijd te zijn voor stilte en rust. Iedereen vliegt van hot naar her en iedereen is druk, druk, druk (mijn interpretatie😉). Of je nu een extravert bent of een introvert, iedereen is gebaat bij een moment van rust. Die rust heb je nodig om weer te herstellen. Hoe je dat vorm geeft, is heel persoonlijk.

Extravert – Introvert

Heel lang heb ik geloofd dat er iets mis was met mij. Oké, dat klinkt dramatischer dan het is!

Wat ik mijzelf namelijk altijd bedacht heb is dat het niet oké is om stiller te zijn en bij voorkeur op de achtergrond te blijven. Inmiddels denk ik daar nu heel anders over!

Naast dat ik mij de afgelopen jaren hebt verdiept in emotionele ontwikkeling, ben ik mij ook gaan verdiepen in HSP en introversie. En met name dat laatste – introversie – maakte mij heel wat duidelijk. En ergens vind ik het wel jammer dat ik niet eerder heb geweten dat er zoiets als introversie bestaat.

Introversie; wat is dat dan?

En nu vraag jij je vast af waarmee ik stop. En dat ga ik ook zeker met je delen.

Ik stop met sorry zeggen. ‘Sorry’ vind ik ook eigenlijk een beetje een leeg woord. Het wordt – in mijn optiek dan – te vaak gebruikt zonder dat het echt gemeend is.

Maar goed, ik heb besloten dat ik ermee stop. Ik stop ermee mij te verontschuldigen wanneer

Ik had laatst een mooi gesprek met iemand dat ging over de dood en rouw. Dit inspireerde mij om mijn eigen ervaring te delen. Een verhaal over verlies, rouw en mooie herinneringen.

Inmiddels zijn mijn beide ouders overleden. Mijn moeder in november 2007 en mijn vader in februari 2017.

De dag dat mijn moeder overleed, kan ik mij herinneren als de dag van gisteren. ’s Middags had ik nog op het dorpsplein gestaan met mijn kinderen om de intocht van Sinterklaas bij te wonen. ’s Avond kwam het telefoontje dat ze was overleden.
De dag dat mijn vader overleed, staat ook in mijn

Mensen die mij goed kennen weten dat ik van stilte hou. Heerlijk in mijn eentje struinen door de natuur en dan oprecht genieten van die natuurlijke stilte. Luisteren naar het getetter van vogels, het ruizen van de wind door de bomen. Die stilte waardoor de geluiden van de natuur je kunnen aanmoedigen om eens stil te blijven staan en misschien je uitnodigen om te gaan zitten.

En juist in de stilte kan het – bij mij in ieder geval – zomaar gebeuren dat je ontroerd raakt. Soms zonder precies te weten (in je hoofd dan😉) waar dit vandaan komt. Als mij dit in het verleden gebeurde, zorgde ik er rap voor dat ik weer in beweging kwam. Vaak omdat het best overweldigend kon voelen. Dan versnelde ik mijn pas en ebde dit gevoel wel weg. Niet dat dit verkeerd is;

Afgelopen week dacht ik terug aan dit waardevolle verhaal en wil dit graag met jou delen:

De waarheid van de zeven kleuren

Een wijze meester ging op een dag wandelen met zijn zeven leerlingen. Het was nog vroeg en de dauw lag nog over het land. Ze wandelden in alle rust, stilte en in gedachten verzonken door het landschap. Plots brak de zon door en de dauwdruppels schitterden dat het een lieve lust was. De leerlingen onderbraken hun eigen gedachten, geraakt door dat moment.

Bij een grote dauwdruppel liet de meester hen halt houden en vroeg aan zijn leerlingen:
“Welke kleur heeft deze dauwdruppel?”.
“Paars!” antwoordde de eerste.
“Nee, rood” riep nummer twee er