Koppig, koppiger, koppigst….

Koppige kinderen, ik hou van ze. En niet alleen kinderen, ook van een koppige volwassene kan ik genieten.
Koppigheid is, wat mij betreft, een pure vorm van eigenheid en zelfstandigheid. Het getuigt van doorzettingsvermogen. Van een vastbeslotenheid om dingen anders te doen. Om niet met de meute mee te lopen en juist na te denken over welke stappen er bij jou passen. Het kan zorgen voor een andere beweging. Het werkt vernieuwend.

Maar wat nu als je gaat van een beetje koppig, naar ietsje koppiger en dan naar het meest koppigst wat je maar kan zijn en jouw omgeving trap op de rem? Hoe voelt dat dan voor jou? Durf jij

Het is soms echt niet handig wanneer jouw koppigheid jezelf in de weg zit.
Om dit uit te leggen, vertel ik kort mijn persoonlijke ervaring met mijn eigen koppigheid.

Ik ben jaren geleden begonnen met hardlopen. Ik werd lid van een runningclub en heb vele kilometers afgelegd. Ik heb zelfs een aantal keren de halve marathon van Zwolle gelopen. Dat is op zich niet zo bijzonder, dat doen er wel meer. Zo was ik in 2018 ook aan het trainen voor de halve marathon van Zwolle. Ik had me voorgenomen mijn tijd van 2015 te verbeteren. Helaas liep dat door mijn eigen koppigheid toch even anders.

Zaterdag 9 juni 2018 was het dan zover. Na de vele trainingen klonk het startschot zo rond 20:15u. De eerste twee rondes gingen

Je komt over als een sterk mens, die precies weet wat ze wel en niet wil. Het uiten van jouw menig of standpunt lijkt vaak geen enkel probleem. Jij trekt de kar wel en loopt fier voorop. Je komt (veelal) over als standvastig, eigenzinnig en enigszins koppig.
En toch kost dit jou veel energie en ben je zoekende naar een manier waarop je dit kunt gaan veranderen. Als jij je vertrouwd en veilig voelt, laat je heel soms een klein beetje jouw masker zakken. Wordt jouw krachtige kwetsbaarheid zichtbaar en deel je kort iets over jouw zoektocht naar verandering. Het niet weten maakt jou soms onzeker en daardoor tast je soms in het duister en vraag je je wellicht af ‘wat kan ik doen om dit te veranderen?’.

Herken je iets? Dan neem ik je graag even mee in het verhaal van de vlinder.
De vlinder begint zijn reis als

Als koppig kind heb je ooit – onbewust – besloten ‘dit doe ik nooit meer’. Vanaf dat moment liep jij keurig met de meute mee, ondanks dat je van binnen voelde ‘dit is niet oké’. Maar goed, het voordeel was dat de grote mensen niet meer boos werden. Geen gemopper, geen gezeur, gewoon rust.

Rustig vervolgde jij, zonder veel tegensputteren, de route die voor jou was uitgestippeld. Naar mate jij ouder wordt, merk je steeds vaker dat er van binnen bij jou van alles gaande is. Er is veel onrust en misschien ervaar je zelfs fysiek ongemak. Je voelt je er domweg niet lekker bij en vraagt je soms hardop af ‘is dit het nu!?’. Voor je gevoel waai je met iedere wind mee en hink je van de ene gedachte naar de andere zonder enig houvast. Voel jij je soms net zo’n mak schaap dat wel met de kudde meeloopt om geen gedoe te krijgen.

Misschien kun jij nog terug naar het moment waarin je ooit, in alle stilte

Ben jij eigenzinnig, koppig of doordrammerig!? 

uit “De ontknooping” van Marinus Knoope

Tijdens een coachtraject, dat ik begin vorig jaar zelf heb gevolgd, werd er een mooie tekst uit het boek ‘De ontknooping’ van Marinus Knoope met mij gedeeld over koppigheid. Koppigheid zie ik namelijk als kwaliteit. Hier een klein citaat van de tekst:

“Voel je je vaak koppig en drammerig, stoor jij je aan je eigen eigenzinnigheid, vraag je dan eens af of jij daar zelf werkelijk zo’n last van hebt, of dat je misschien meer last hebt van een omgeving die kritiek op jouw vastbesloten zijn heeft. Misschien zijn je koppigheid en doordrammerigheid wel je kwaliteit.”

Heb jij als kind regelmatig te horen gekregen dat je niet zo koppig of eigenwijs moest doen? Dat je gewoon met de groep mee moest doen en dat je vooral niet je eigen plan moest volgen? En misschien krijg je nu, als volwassene, nog regelmatig hetzelfde riedeltje te horen; wees toch niet zo koppig! En heb jij (inmiddels) een stemmetje in je hoofd dat jouw koppige gedrag of eigenwijze antwoord afkeurt?

Wijs je misschien wel juist naar de ander of probeer je het weer ‘goed’ te praten. Heb jij een negatief oordeel, als het gaat over je eigen koppigheid? Zit er enigszins een scherp randje aan die eigenzinnigheid van jou? Raakt het jou wanneer je eigen kind dwars en koppig doet?

Het kan ook zijn dat je, juist omdat je als kind

Over koppigheid, kinderen en ervaren!

Koppige kinderen, ik hou van ze. Ik vind koppigheid bij kinderen een pure vorm van autonomie en authenticiteit.

Dat heerlijke tegendraadse. Het volgen van hun eigen ideeën. Trouw zijn aan zichzelf. Het is iets waar je als volwassene heus nog iets van kunt leren. En ja, voor ouders is de koppigheid van hun kind(eren) soms een behoorlijke uitdaging. En toch wil ik je vragen om het eens anders te bekijken.

Je kent het vast wel; zo in de overgangsperiode van zomer naar herfst. Je kind wil perse nog de slippers aan,

IK BEN….

Twee van de krachtigste woorden….
want wat je er achter zet, vormt jouw realiteit.

IK BEN….

Het zijn veelal de twee eerste woorden die je gebruikt om jezelf voor te stellen, soms misschien met een ‘Hallo’ ervoor en gevolgd door je naam. Dat is niet zo moeilijk, toch?
Zelf heb ik het altijd best lastig gevonden als er dan iets meer van me werd gevraagd. Hortend en stotend prevelde ik dan maar iets. Het liefst zo kort mogelijk om vooral niet te veel ‘in the picture’ te staan.

Ik ben namelijk verlegen, stil, introvert, een beetje rebels, een tikkeltje eigenwijs en soms behoorlijk koppig. En ik had hierbij, voor mezelf, een beeld gevormd welke niet heel positief was. Je hoort natuurlijk assertief

En ze leefden nog lang en gelukkig…….

De meeste sprookjesboeken eindigen met deze zin. Prachtig toch, een lang en gelukkig leven.
Verhalen over dingen die onmogelijk lijken, over kinderen die in een bos worden achtergelaten, over een prins die opzoek is naar zijn prinses.
Sprookjes zijn verhalen met een boodschap. Ze vertellen ons dat, wanneer dingen onmogelijk lijken, we wellicht worden uitgedaagd om verder te kijken of denken dat we ‘normaal’ doen. Dat we ons niet (altijd) moeten laten verleiden voor iets moois of lekkers. Dat wat we denken te zien, niet altijd de juiste interpretatie is van de werkelijkheid.

Als ouder wens je voor je kind ook een lang en gelukkig leven, toch? Ik wel in ieder geval.
Maar wat is nu precies een lang en gelukkig leven? De laatste weken hoor

Koppigheid de kop ingedrukt!

Ken je ze; die peuters die duidelijk laten merken het ergens niet mee eens te zijn?
De beroemde ‘IK ben 2, en IK zeg NEE!-fase’. Taferelen in de supermarkt met een krijsende peuter op de grond. Een peuter met gebalde vuistjes en boos gezicht.
Als ouder kun je behoorlijk gefrustreerd zijn;